We hebben er hard aan getrokken samen. Toen hij had ontdekt wat er met hem aan de hand was, wilde hij ook daadwerkelijk de hulp die hij nodig had. Hij had hiervoor al behoorlijk wat behandeling gehad, maar die was altijd gericht geweest op de klachten van dat moment. Nu was hij zelf op zoek gegaan en kwam erachter dat hij last had van persoonlijkheidsproblematiek. Hij had daardoor veel problemen met zijn emoties, zelfbeeld en relaties met anderen. Ook de relatie met zijn vriendin leed hieronder.
Hij had zelf al huiswerk gedaan en kwam uit op een instelling die naar zijn mening de voor zijn geschikte behandeling gaf. Een behandeling die zich richt op het beter begrijpen van en omgaan met emoties van jezelf en anderen.
Hij werd daar aangemeld en het wachten begon: we moesten 4 maanden overbruggen. Het waren spannende maanden omdat hij zichzelf nauwelijks overeind hield en de lijdensdruk heel hoog was. Hij had weinig grip op zijn emoties en dat kwam vooral tot uiting in zijn relatie.
Na 4 maanden volhouden was het dan eindelijk tijd voor de intake. Totaal in paniek zocht hij daarna contact met me: hij had in de informatie niet gezien dat hij nog 9 maanden moest wachten na intake. Hij stortte helemaal in bij dit gebrek aan uitzicht. Het lukte hem niet zichzelf in evenwicht te houden en zijn relatie -in ieder geval voor dat moment- sneuvelde.
Inmiddels was hij aangemeld bij een andere instelling. We wisten meer van zijn problematiek en de behandeling die daar geboden werd paste waarschijnlijk beter bij hem. Ik deed de aanmelding, die kostte behoorlijk veel tijd. Zijn huisarts de ik later een keer sprak, zei me dat hij daar echt de tijd niet voor had.
Met het vooruitzicht op behandeling vond cliënt eindelijk weer wat grond onder zijn voeten en kon hij zich weer op andere dingen richten dan overleven. Hij was zelfs in staat na een periode van voorzichtig aftasten weer samen te gaan wonen. Een geweldige prestatie. Het idee dat er nu intensieve hulp in het vooruitzicht was, is voor hen bieden van ongelooflijk belang geweest.
Hij heeft uiteindelijk een jaar op passende hulp gewacht.
Ik zag hem nog 1 keer nadat hij zijn behandeling binnen de instelling gestart was.
Het is alsof deze behandeling voor me ontworpen is, zei hij. Die uitspraak ontroerde me, vooral omdat ik terug moest denken aan alle moeilijke en uitzichtloze momenten van het jaar daarvoor. Hij had haar plek in de GGZ gevonden.
